Z Małgorzatą Pieńkowską rozmawia Lilla Sadowska

Nie tylko występuje Pani w jednej z ról, ale jest także producentką i po części reżyserem „Więzi rodzinnych”.Ta sztuka to duże przedsięwzięcie i ogromne wyzwanie.

Kiedy miałam trochę gorszy nastrój moja córka, która jest także moją przyjaciółką, powiedziała: „Mamo zobacz ile Ty zrobiłaś. Nie ma drugiej takiej aktorki, to jest prawda, która zatrudnia cztery inne aktorki. Która czyta angielski tekst, tłumaczy go i wystawia.” Zrobiłam to i na dodatek za realizację spektaklu zapłaciłam jej kawalerką w Warszawie.

Skąd pomysł na realizację spektaklu, na pracę po drugiej stronie?

Zrobiłam to nie dlatego, że miałam niedosyt grania. Powód był inny. Mam tyle lat ile mam, mam dużo energii i wiedziałam, że muszę otworzyć jakieś nowe drzwi. Te drzwi nazywają się „Więzi rodzinne”.

Sama zajęła się Pani także stroną logistyczną, czyli organizacją trasy i sprzedażą spektaklu.

Nie wiedziałam o tym, że w Polsce są ludzie, którzy sprzedają spektakle. Nie wiedziałam też, że taka sprzedaż jest czymś tak szalenie trudnym. Nie jestem instytucją, a jestem wkładana do jednego „worka” z profesjonalnymi teatrami. I bardzo dobrze, bo na całym świecie to tak funkcjonuje, ale ich eksploatacja jest o wiele tańsza. Mój spektakl jest dość kosztowny, bo grają w nim cztery aktorki, jest duża scenografia, którą trzeba przewieźć osobnym samochodem, cena tantiem i tak dalej. To wszystko sprawia, że jest mi trudniej, ale jakoś sobie radzę. Zaczęłam radzić sobie w ten sposób, że tam gdzie jestem proszę o tak zwane rekomendacje. Myślę, że „poczta pantoflowa” jest najlepszą reklamą. Nazywam to efektem „śnieżnej kuli” to znaczy, że to jest proces i im dłużej gram, tym mam więcej przyjaciół.

O czym są „Więzi rodzinne”?

To bardzo śmieszna sztuka. Ja się śmieję, że to jest taki Hellinger (Bert Hellinger, niemiecki psychoterapeuta, twórca metody ustawień rodzinnych, rozwinął metodę porządkowania splątanych i zerwanych więzów rodzinnych ). To sztuka o stygmatach rodzinnych. O czterech pokoleniach kobiet i ich reprezentantkach. O wielkiej miłości, niemożności pokazania tej miłości, o czułości, chęci bycia kochanym, samotności. O tym jak bardzo byśmy chcieli uciec od tego co nas określa, od rodziny i pieczątek, które nam rodzina stawia, a od których niestety nie można uciec. Sztuka dosyć trudna jeśli chodzi o tematykę, ale która została sprzedana tak sprytnie, że powstała czarna komedia absurdu. Efekt końcowy jest taki, że niektóre panie po przedstawieniu płaczą, panowie zwykle się śmieją, dowcipkują, zdaniem kobiet nie do końca rozumieją ten spektakl.

Kiedy spotkała się Pani z tekstem i dlaczego właśnie ten Pani wybrała?

Bardzo długo szukałam. Mój wielki przyjaciel, wielki polski reżyser Tomek Zygadło, który zmarł niedawno, namawiał mnie zupełnie inne sztuki ale ciągle coś mi w nich nie grało. Jestem taką aktorką, dla której zawsze musi być taki „petit”(malutki) kawałeczek, o który się oprę. W „Więziach...” znalazłam taki moment.

Kim jest w sztuce Małgorzata Pieńkowska?

Przyznam, że początkowo chciałam zagrać inną postać. Bliższa mi była moja ukochana Barb, ale stwierdziłam, że jest za bardzo podobna do Marysi Rogowskiej, którą gram w serialu „M jak miłość”. Dlatego w sztuce gram bardzo energiczną, żywiołową osóbkę, dosyć denerwującą.

Kto oprócz Pani wystąpi w Legnicy w „Więziach rodzinnych”?

Zobaczymy Małgosię Niemirską, moim zdaniem to jest jedna z jej najlepszych ról teatralnych ostatnimi czasy. Oprócz niej wystąpią Kinga Tabor i Marta Wardyńska, bardzo młoda, zdolna dziewczyna. Przyglądam się jej i widzę, że jest doskonałą reprezentantką najmłodszego aktorskiego pokolenia. Widzę jak się stara jak sobie radzi, jest z nas wszystkich najbardziej pokorna i najmniej roszczeniowa.

Jak już mówimy o legnickim teatrze, nie sposób nie zapytać tak uznaną aktorkę co sądzi o nim i o zespole.

To jeden z najlepszych teatrów w Polsce. To fantastyczne, że teatr można robić wszędzie kiedy ma się osobowość, a pan Jacek jest wspaniałą osobowością. Do takich ludzi lgną aktorzy, bo nie ma nic piękniejszego niż granie w bardzo dobrych spektaklach, ale przede wszystkim u bardzo dobrych reżyserów.

Gdyby Jacek Głomb Pani zaproponował rolę w legnickim teatrze?

Jestem osobą bardzo otwartą. Powiem tylko, że spotkanie dobrego reżysera podobnie jak dobrego aktora to wielka przygoda w życiu.

Wspomniała Pani o Marii Rogowskiej. Ostatnio ulubiona bohaterka widzów „M jak miłość” wróciła do serialu.

Tak i dowiedziałam się o tym z telefonów, bo nie wiem czy powinnam to mówić ale nie mam telewizora w domu (śmiech). Dostałam mnóstwo telefonów, że już jestem. Pomyślałam sobie, że naprawdę przesadzają w tej produkcji. Mogli mnie chociaż powiadomić bo mówili, że wrócę od września (śmiech). Długo myślałam żeby podziękować Marysi zduńskiej – Rogowskiej za to, że gram w serialu, bo pomogła mi zrealizować marzenia. Fakt iż gram w „M jak miłość” pozwolił mi na to, że mogłam włożyć w swój spektakl kawalerkę mojej córki. Mogłam też spróbować reżyserować go przez jakiś czas. Poza tym ludzie chcą zobaczyć „Więzi rodzinne” także ze względu na moją serialową postać. Nie brzydzę, że gram w serialu. To bardzo ciężka praca i wymaga wielkiej pokory.

Dziękuję za rozmowę.

Spektakl "Więzi rodzinne" będzie można zobaczyć w Legnicy w Teatrze im. Heleny Modrzejewskiej 1 czerwca o godzinie 18:00. Bilety do nabycia w kasie teatru.