Obejrzymy rozśpiewaną sztukę, którą dla łódzkiej sceny i jej aktorów zrealizowała legnicka drużyna Jacka Głomba.

Szef legnickiej sceny i reżyser najwyraźniej polubił miejskie mity i legendy oraz barwnych w swej niejednoznaczności bohaterów półświatka, opowieści bliższe naszemu doświadczeniu i o zdecydowanie bardziej współczesnych nam Robin Hoodach i Janosikach z „dzielnic cudów” polskich miast. Po warszawsko-praskim „Złym”(1996) i legnickiej „Balladzie o Zakaczawiu”(2000) kolejna opowieść w tym klimacie była jedynie kwestią czasu. Padło na Łódź i Ślepego Maksa, legendarnego przywódcę żydowskiego półświatka, króla podziemnego życia w przedwojennej metropolii, którą zamieszkiwali Polacy, Żydzi, Niemcy i Rosjanie.

Wybór padł na postać w Legnicy kompletnie nieznaną, ale dla łodzian legendarną. Ślepy Maks jest bowiem bohaterem wielu prasowych reportaży, filmów, a także gry miejskiej. Pisano o nim książki. Najgłośniejsze to „Ballada o Ślepym Maksie” Arnolda Mostowicza i „Perkalowy Dybuk” Konrada Lewandowskiego. W 1995 roku nakręcono o nim serial dokumentalny „Ten bandycki świat trzydziestych lat”, w którym w postać Maksa wcielił się popularny łódzki aktor Bronisław Wrocławski.

Mimo to, ta barwna postać nigdy wcześniej nie trafiła na deski teatru. Tymczasem trudno o bohatera barwniejszego, bardziej skomplikowanego, mniej jednoznacznego. Tym bardziej, że Ślepy Maks był wielkim mitomanem: "Gdyby uwierzyć we wszystko, co o sobie opowiadał, to zapełnić by można jego historiami całe tomy, a scenarzystom filmowym dostarczyć tematów na wiele lat" – pisał o nim Arnold Mostowicz.

- Przestępca? Niewątpliwie. Obrońca uciśnionych? Są i na to dowody. Z całą pewnością Ślepy Maks był postacią nietuzinkową, a jego pełne tajemnic życie jest niemal gotowym scenariuszem filmowym. Postanowiliśmy opowiedzieć o nim na nowo, nie przejmując się zbyt mocno faktografią, która jest zresztą pełna luk i niejasności, jak to zwykle bywa w przypadku legend. Losy Maksa chcemy połączyć z równie spektakularnymi i niezwykłymi kolejami żywota jednego z jego kompanów Szai Magnata. Ten ostatni miał według relacji prowadzić jedyną w swoim rodzaju, kilkuletnią wojnę podjazdową z hitlerowskimi oprawcami z łódzkiego getta, wojnę, która skończyła się jego śmiercią w kazamatach gestapo – tak motywy i pomysł na sztukę objaśniał współpracujący ze sobą od lat legnicki duet realizatorów: Robert Urbański (scenariusz, teksty piosenek) i Jacek Głomb (reżyser spektaklu).

Ich wspólnym zamiarem było odtworzenie wielokulturowej atmosfery Łodzi sprzed II wojny światowej. Dzięki Małgorzacie Bulandzie, kolejnej postaci z legnickiej ekipy twórców przedstawienia, na scenie zobaczymy legendarną restaurację „Kokolobolo”, siedzibę szajki Maksa, miejsce spotkań złodziejaszków, alfonsów i różnego rodzaju szumowin, tolerowane przez policję, która miała w nim swoich kapusiów. Opowieść wzbogacona jest oryginalnymi piosenkami (muzyka Bartka Straburzyńskiego, kolejnego twórcy związanego z legnicką sceną), odwołującymi się do folkloru wielonarodowych łódzkich przedmieść i podwórek.
Efekt? „Przedstawienie ogląda się miło, czas się nie dłuży, a wręcz za szybko biegnie. Chciałoby się choć raz usiąść w tej spelunie, napić wódki i posłuchać ówczesnych rozmów” – pisała po łódzkiej premierze jedna z recenzentek.

Sztukę „Kokolobolo, czyli opowieść o przypadkach Ślepego Maksa i Szai Magnata” w wykonaniu aktorów Teatru Nowego w Łodzi obejrzymy w sobotę 12 października na legnickiej Scenie na Nowym Świecie. Początek przedstawienia godz. 17.00.

Na tym jednak nie koniec sobotniego spotkania z kompanią Ślepego Maksa i poświęconą im sztuką. Po zakończeniu przedstawienia o godz. 20.00 w teatralnej Caffe Modjeska można będzie obejrzeć film dokumentalny Katarzyny Dąbkowskiej „Kokolobolo – opowieść o powstaniu spektaklu” oraz spotkać się z Katarzyną Knychalską, autorką wyjątkowego zapisu, jakim stała się książka „Kokolobolo. Dziennik z sali prób”.