Muzeum Miedzi w Legnicy wraz z Miastem Legnica zaprosili na cykl spacerów po zabytkowej Legnicy. Pracownicy Muzeum Miedzi wyruszają w głąb miasta zgłębiając jego historię, kulturę i sztukę. Pierwsze spotkanie otwierające tę inicjatywę odbyło się na legnickim kirkucie.

Dyrektor Muzeum Miedzi – Marcin Makuch z perspektywy historyka opowiadał o najważniejszych członkach legnickiego kahału i przytaczał interesujące opowieści związane z pochowanymi tam ludźmi. Poznaliśmy historię bogatych, zamożnych rodów (kupców, handlarzy, rabinów, lekarzy), ale także zwyczajnych ludzi. Dowiedzieliśmy się także o pierwszych żydowskich cmentarzach i o tym jak ta społeczność była traktowana przez wieki w naszym mieście, jak i również dzięki komu zawdzięczamy powstanie jednego z lepiej zachowanych cmentarzy żydowskich na Śląsku.

Natomiast Katarzyna Kotlińska – historyk sztuki, pracownik Działu Naukowo – Oświatowego legnickiego Muzeum Miedzi, opowiedziała o cmentarzu skupiając się głównie na analizie stylistyczno – formalnej macew. Dowiedzieliśmy się co oznaczają słowa: kirkut, macewa, kahał, hewra kadisza. Kotlińska mówiła także o tradycjach, rytuałach pogrzebowych jak i również o tajemniczym domu znajdującym się na terenie nekropolii. Gmina żydowska zbiera datki na remont bożnicy. 

Cmentarz został założony w 1826 roku na terenie nad Kaczawą, przylegającym dziś do kościoła pw. św. Jacka (plac Papieża Wojtyły). Ponieważ teren był podmokły, wszystkie nagrobki z dotychczasowego kirkutu w 1837 roku przeniesiono w nowe miejsce, na ul. Wrocławską, na miejsce obok uruchomionego w 1822 r. cmentarza komunalnego, ograniczonego od zachodu ul. Cmentarną (do 1945 r. Inferburger Str.), od południa ul. Wrocławską (do 1945 r. Neue Breslauer Str.), a od wschodu i północy kwaterami komunalnymi. W 1974 r. wzdłuż wschodniej krawędzi cmentarza po terenach dawnej alei między cmentarzami poprowadzona została ulica Pamiątkowa, późniejsza Pątnowska.

Nowy cmentarz zajmował powierzchnię 1,02 ha. W 1877 roku powstał na jego terenie utrzymany w stylu neoromańskim dom przedpogrzebowy z bożnicą, wzniesiony przez rabina Moritza Landsberga, później pochowanego tutaj. W latach 1926-1938 kwatery wyznawców religii mojżeszowej istniały także na cmentarzu komunalnym.

W trakcie II wojny światowej cmentarz nie uległ zniszczeniu i przetrwał ją w dobrym stanie. Jest jednym z nielicznych i najlepiej na Dolnym Śląsku zachowanych zabytków tego typu. Najstarsze macewy i grobowce pochodzą z lat 1835-1838. Zwracają uwagę usytuowane wzdłuż głównej alei groby członków kahału oraz bożnica. Nekropolia jest użytkowana przez gminę żydowską do dnia dzisiejszego, jednakże ze względu na jej małą liczebność grobów współczesnych jest tu niewiele.