O Lejbie Fogelmanie jedni mówią, że to jest człowiekiem renesansu, inni, że to najbardziej kolorowy człowiek, który mieszka w Polsce. Na świat przyszedł w Legnicy w żydowskiej rodzinie. Wyjechał do Warszawy i tam skończył szkołę średnią. W 1968 roku, po antysemickiej nagonce wyjechał do USA. Ukończył studia na Uniwersytecie Stanowym w Nowym Jorku,

Uniwersytecie Columbia i na Harvardzie. Został wziętym prawnikiem i w latach 90. wrócił do Warszawy. W książce opowiada o tym, co wydarzyło się po drodze.

A zaczyna się tak:

„Dawno temu w Ameryce… Ląduję na nowojorskim lotnisku. W hali przylotów kłębi się tłum oczekujących, a wśród nich tłusty, spocony ortodoksyjny Żyd. Rzuca się na mnie, obejmuje i oblewa łzami. Co chwilę wykrzykuje imię mojej mamy: „Rojze! Rojze!”, znowu przytula, chwyta mnie za policzki, dosłownie je wyrywa, wykrzykuje imiona żywych i zmarłych członków naszej rodziny, a po każdym imieniu coraz głośniej płacze. To wujek Jojne Chaim, brat mamy.

Obok niego stoi kobieta. Brzydka, chuda i skręcona niczym nawinięta na coś gumka. W dodatku widać, że musi golić sobie brodę. To ciotka Fradla. Na mnie patrzy podejrzliwie, co zrozumiałe, bo przybyła jeszcze jedna gęba do żywienia. Ale ciotka stara się ukryć niechęć, jestem przecież ostatnim Mohikaninem, ostatnim Fogelmanem wyrwanym z tamtego świata”.

Książka, która ujrzała światło dzienne 9 maja nakładem wydawnictwa Czerwone i Czarne, dostępna jest w księgarniach i w sprzedaży wysyłkowej.