Słowo Ural znane było autorce już od dziecięcych lat. Słyszała je często w ustach swojego ojca Zdzisława Martinki, któremu przyszło tam właśnie spędzić lata zesłania. To właśnie wspomnienia ojca sprawiły, że Agnieszka Martinka postanowiła przemierzyć rowerem trasę jaką pokonał jej ojciec, kiedy już mógł opuścić miejsce przym musowego pobytu. Miejsce, w którym przeżył katorżniczą pracę w kopalni węgla kamiennego w Połowince.

Autorka postanowiła oddać hołd ojcu, pojechała na Ural, odnalazła miejsca znane tylko z opowieści i zapisów ojca. „Połowinka – rowerem na Ural, do miejsca zesłania Ojca, wspomnienia Ojca, wspomnienia córki”, to hołd córki złożony ojcu, który nie zdążył książki przeczytać.

Książka, która jest efektem wyprawy autorki to także szczególna karta bolesnej historii Polaków, karta, nad którą na lekcji historii jaką jest życie, każdy z nas powinien pochylić się ze szczególną uwagą.