Jacek Głomb jest piątym laureatem nagrody, którą wcześniej uhonorowani zostali: Anna Augustynowicz, Piotr Cieplak, Jan Englert oraz Jerzy Trela. Kapitułę V edycji Nagrody stanowili członkowie Rady Fundacji: Barbara Borys-Damięcka, Ewa Dałkowska, Joanna Hübner – Wojciechowska, Krystyna Janda, Janusz Gajos, Kazimierz Kaczor, Stanisław Radwan, Jacek Sieradzki, Allan Starski oraz czworo laureatów poprzednich edycji (jak wyżej).

Nagroda im. Zygmunta Hübnera „Człowiek Teatru” została ustanowiona, aby:

- po pierwsze, promować ludzi, podejmujących dzieło Zygmunta Hübnera, które realizował jako dyrektor, artysta i autor

- po drugie, zwrócić społeczną uwagę – dyrektorów, urzędników, samorządowców, menadżerów kultury teatralnej – na trud organizowania działań teatralnych w duchu myśli obywatelskiej

- po trzecie, przywrócić sens pojęciu sukcesu artystycznego i kariery artystycznej, opartych na artyzmie i sztuce, pojętej jako misja społeczna, kształtująca wrażliwość widzów, tworząca świadomość i tożsamość społeczne, a także propagować kryteria oceny pozycji artysty, mierzonej rzeczywistymi dokonaniami w sferze twórczości

- po czwarte, promować wartości, którym przez całe życie wierny był Patron Fundacji tj. zawodową rzetelność, uczciwość, dobrze pojętą pracowitość, globalne spojrzenie na teatr, obywatelską odpowiedzialność, wszechstronność w działaniu na gruncie teatralnym

- po piąte, wyróżniać ludzi wszechstronnych, których praca przyczynia się do rozwoju/ewolucji teatru, a także do poszerzenia wiedzy na jego temat, wizjonerów teatru, ludzi dla których teatr jest sensem życia, którzy są autorytetami w jego dziedzinie.

Nagroda ma charakter prestiżowy i przyznawana jest corocznie Człowiekowi Teatru za działalność zgodną z myślą i działaniem Zygmunta Hübnera.

Zygmunt Hübner (1930-1989) polski aktor, reżyser, publicysta i pedagog. Po studiach rozpoczął współpracę z Teatrem Wybrzeże w Gdańsku, gdzie reżyserował i występował, a w latach 1958–1960 pełnił funkcję kierownika artystycznego. Współpracował tam m.in. z Konradem Swinarskim i Andrzejem Wajdą, ale też ze Zbigniewem Cybulskim, Bogumiłem Kobielą i Władysławem Kowalskim. W latach 1962–1963 dyrektor Teatrów Dramatycznych we Wrocławiu. W latach 1963-1970 dyrektor naczelny i artystyczny Starego Teatru w Krakowie. W latach 1970–1980 był sekretarzem generalnym Polskiego Ośrodka Międzynarodowego Instytutu Teatralnego (ITI). W 1974 rozpoczął pracę w Teatrze Powszechnym w Warszawie, z którym był związany aż do śmierci (od 1977 roku jako dyrektor naczelny i artystyczny).

Zrealizował ponad 30 spektakli telewizyjnych, w tym m.in. „W małym dworku” Witkacego (1970), „Świętoszka” Moliera (1971), „Poskromienie złośnicy” Szekspira (1971), „Czarownice z Salem” Arthura Millera (1978), „Nie-Boską komedię” Zygmunta Krasińskiego (1982), „Spiskowców” według Conrada (1987) i „Iwonę, księżniczkę Burgunda” Gombrowicza (1987), zaliczane do "Złotej setki" najlepszych przedstawień Teatru Telewizji.

Odtwórca wielu ról filmowych. Zasłynął rolą majora Henryka Sucharskiego w filmie „Westerplatte” w reżyserii Stanisława Różewicza (1967). Grał też m.in. w filmach: „Zbrodniarz, który ukradł zbrodnię”, „Akcja Brutus”, „Szpital przemienienia”, „Blaszany bębenek” i „Przypadek”. Reżyser filmów: „Co jest w człowieku w środku?”, „Gonitwa” i „Seksolatki”. Publikował jako autor felietonów, esejów, recenzji i tekstów o teatrze, które ukazywały się m.in. w Dialogu, Odrze, Teatrze, Kinie i Życiu Literackim.