Jerzy Woźniak - Droga do wolnej Polski - Foto: IPN (lca.pl)

O publikacji opowie jej autor i bohater – płk dr Jerzy Woźniak.

Fragment I Rozdziału „Szczenięce lata”

Oczyma pamięci widzę przysiółek Mokłuczka – kilkanaście wiejskich chat rozrzuconych na pofałdowanym terenie, wciśniętych w otaczające ich od południa, wschodu i częściowo północy lasy. Niedaleko stąd do Błażowej, zaledwie kilka kilometrów. To stąd pochodzę. Siedzę na galerii mojego rodzinnego domu i wyczarowuję dawne obrazy, odtwarzam ścieżki i wydarzenia przełomu lat dwudziestych i trzydziestych minionego wieku.

Rodzinne strony, dzieciństwo, młodość to okresy życia, które najczęściej przywołujemy. Na pewno wierność obrazu nadwyrężył czas, a pamięć wymazała to, co było smutne i niegodne wspomnienia. Dlatego moje opowiadanie obarczone jest błędem niezawinionej selekcji. A prawda historyczna. (…)

Podczas spotkania będzie możliwość zakupienia książki Jerzego Woźniaka oraz innych wydawnictw Oddziału IPN.

Jerzy Woźniak, Droga do wolnej Polski, Wrocław 2011, 146 s. + wkładka zdjęciowa 16 s. + płyta DVD z filmem „Żołnierze wyklęci. Jerzy Woźniak”

Publikacja zawiera wspomnienia Jerzego Woźniaka – ps. „Jacek”, żołnierza AK, uczestnika akcji „Burza”, emisariusza delegatury Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość, lekarza, skazanego na śmierć więźnia politycznego. Jerzy Woźniak został odznaczony Krzyżem Walecznych, Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami (1948), Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2003).

Mieszka we Wrocławiu.

Książce towarzyszy film poświęcony Jerzemu Woźniakowi zrealizowany na zlecenie Instytutu Pamięci Narodowej we Wrocławiu (scenariusz i reżyseria – S. Górski).

Tytuły rozdziałów:

1. Szczenięce lata
2. Domowe ognisko
3. Szkoła
4. Tajne nauczanie cywilne i wojskowe
5. W cieniu Halifaxa
6. Zrzeszenie "Wolność i Niezawisłość"
7. Zadanie specjalne
8. Śledztwo
9. Koledzy
10. Życie pod celą
11. Szpital
12. Agenci celni
13. Rok 1956
14. Wolność
15. Studia i praca
16. W wolnej Polsce

Płk dr Jerzy Woźnia.  Urodził się 8 listopada 1923 r. w Krakowie. Związany od dzieciństwa z rzeszowszczyzną zamieszkał z rodzicami w Błażowej k/Rzeszowa.

Rozpoczętą w Gimnazjum Ogólnokształcącym im. S. Konarskiego w Rzeszowie naukę kontynuował potem na tajnych kompletach, aż do matury w 1942 r.

W 1941 r. jako osiemnastoletni chłopak wstąpił do ZWZ-AK, służąc w placówce w Błażowej. W 1943 r. był słuchaczem podchorążówki, zorganizowanej przez obwód AK Rzeszów, która ukończył w 1944 r.

W czasie akcji „Burza” walczył w partyzantce oraz osłaniał działającą aż do końca wojny radiostację, utrzymującą łączność z Włochami i Afryką.

Po wojnie poszukiwany przez NWKD i UB musiał ukrywać się. Podjął działalność w poakowskich organizacjach: NIE, w Zrzeszeniu Wolność i Niezawisłość oraz w Delegaturze Sił Zbrojnych na Kraj. We wrześniu 1945 r. otrzymał rozkaz „przetarcia” szlaku przerzutowego przez Czechosłowację na Zachód. Przedostał się do Austrii i zadanie wykonał: jego szlakiem pomyślnie przeszło ok. 300 osób.

Jesienią 1945 r., po pomyślnym wykonaniu powierzonego zadania rozpoczął w Insbruku studia medyczne, które przerwał po roku, by wiosną 1946 r., we Włoszech wstąpić do 2 Korpusu Polskiego gen. Władysława Andersa. Przeniesiony do Londynu, do Delegatury Zagranicznej WiN pełnił służbę jako adiutant i sekretarz płk Maciołka („Żuraw”). W maju 1947 r. wraca potajemnie do Kraju, gdzie obejmuje funkcję oficera do zleceń specjalnych i szefa Działu Specjalnego IV Zarządu Głównego WiN.

Niespełna siedmiomiesięczną działalność konspiracyjną przerywa, w dniu 9 grudnia 1947 r., aresztowanie. Po trudnym śledztwie skazany na karę śmierci, którą w styczniu 1949 r. zamieniono na dożywotnie więzienie. Spędził ogółem 9 lat w: więzieniu mokotowskim (X pawilon), w Rawiczu i we Wronkach. Wyszedł na warunkowe zwolnienie w dniu 16 listopada 1956 r.

Po wyjściu na wolność ponownie podjął studia medyczne. Dyplom uzyskał w 1961 r. Pracował we Wrocławiu jako specjalista chorób płuc i medycyny społecznej – w przemysłowej służbie zdrowia. Był lekarzem ogromnie cenionym, znanym ze swej głębokiej wiedzy i serdecznego stosunku do chorych.

W 1997 r. powołany przez premiera Jerzego Buzka na funkcję zastępcy Kierownika, a później Kierownika Urzędu ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych, otrzymał tytuł sekretarza stanu.

Wieloletni Prezes Okręgu Dolnośląskiego ŚZŻAK oraz Prezes Stowarzyszenia WiN – obecnie jest prezesem honorowym obu tych stowarzyszeń.

Członek Rady Pamięci Walk i Męczeństwa.

Członek Kapituły nagrody im. Jakubowskiego – „Kustosz Pamięci Narodowej”, ustanowionej przez Prezesa IPN, prof. Leona Kieresa.

Odznaczony: Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami, a także odznaczeniami wojennymi: dwukrotnie Krzyżem Walecznych, Krzyżem Armii Krajowej i innymi.

Dr hab. Tomasz Balbus