Wodewil Liegnitz albo ostatnia noc Republiki Weimarskiej
Foto: WO(lca.pl)

Powieść Żeromskiego już w chwili wydania wzburzyła opinię publiczną. Zachwycił się nią Przybyszewski, za to Orzeszkowa i Reymont w swojej prywatnej korespondencji oskarżali autora o erotomanię i artystyczne hochsztaplerstwo. „Nie było jeszcze w Polsce książki, od Jana Kochanowskiego począwszy aż do Henryka Sienkiewicza, o której by zaraz po jej wyjściu tyle pisano i mówiono, co o Dziejach grzechu - zauważał Teodor Jeske-Choiński. - A nie tylko mówiło się, pisało, drukowało bezustannie o tej powieści, ale co chwila stawał to tu, to tam jakiś prelegent na katedrze i rozprawiał szeroko o »arcydziele« Żeromskiego. Improwizowano nawet sądy literackie z całym aparatem sądów koronnych”. Zarówno admiratorów pisarza, jak i jego przeciwników niepokoił obraz świata jako potwornej dżungli, w której miota się kobieta-igraszka ślepych instynktów, przetrwają zaś tylko bezwzględni mężczyźni. Już w 1911 roku powieść sfilmowano po raz pierwszy, a w 1918 po raz drugi. Na deski teatru trafiła w roku 1926 za sprawą Leona Schillera. Gdy krytyka ustami Antoniego Słonimskiego wyrażała swój zachwyt inscenizacją, samozwańczy obrońcy moralności używali nawet gazów cuchnących, by przeszkodzić w przedstawieniu. Na wersję filmową Waleriana Borowczyka (1975), jeden z największych sukcesów frekwencyjnych polskiej kinematografii, również posypały się gromy. Do bojkotu filmu nawoływali ponoć nawet księża z ambon. Upływały zatem dekady, a „Dzieje grzechu” wciąż budziły emocje.

Artur Pałyga, znany legnickiej publiczności jako współautor spektaklu „J_d_ _ _ _ e. Zapominanie”, stworzył na kanwie powieści Żeromskiego historię, która w równym stopniu nawiązuje do oryginału i do współczesności. Pytania sformułowane ponad sto lat temu przez wielkiego pisarza nie tracą aktualności. Co jest tytułowym grzechem głównej bohaterki? Czy Ewa zostaje „wypędzona z raju” z powodu zakochania się w niewłaściwym człowieku, dlatego że pozwala sobie na spełnienie erotyczne czy może dlatego, że dopuszcza się morderstwa? A może podstawowym błędem i winą młodej kobiety jest to, że całe jej życie koncentruje się wokół kochanka? Czy istnieje coś takiego jak zakazana miłość? Jak powieść Żeromskiego odbija się we współczesności? Czy słowo „grzech” ma dziś jeszcze w ogóle jakieś znaczenie? A jeśli tak, to jakie?

„Golec” czyli... taka bajka... że ten tego... możesz być kim chcesz, kolego! Paweł Wolak i Katarzyna Dworak (PiK). Spektakle 14 i 15 lutego.

„Golec” to wierszowana bajka o mało znanym stworzeniu: golcu piaskowym, ślepym i prawie zupełnie bezwłosym afrykańskim gryzoniu żyjącym pod ziemią. Podobnie jak pszczoły, golce żyją w koloniach i tak jak u pszczół każdy osobnik od chwili narodzin ma ściśle przypisaną rolę w społeczności. Bohater opowieści jest jednak inny, ma marzenia – chce się uczyć, podróżować, poznawać świat. Opuszcza więc gniazdo i w towarzystwie przyjaciela, którym jest mucha imieniem Misza, wyrusza w podróż swojego życia. Trafia w końcu do szkoły i choć nie zawsze jego droga jest usłana różami, zdobywa przyjaciół i uznanie. Przy okazji dowiaduje się też, co to tolerancja, prawo do samodzielnego myślenia i stanowienia o sobie.

„Widzę nic” Spektakle 16 i 17 lutego.

Dramat „Widzę nic” - debiut dramatopisarski uznanego prozaika Filipa Zawady – nagrodzono w IV Konkursie Dramaturgicznym „Strefy Kontaktu”, organizowanym przez Wrocławski Teatr Współczesny i Miasto Wrocław. Oryginalność koncepcji inscenizacyjnej tej sztuki polega na tym, że bohaterka o imieniu Aneta, będąc jedną osobą, jest grana przez osiem aktorek. Wykreowane przez nie oddzielne osobowości składają się mimo wszystko na jedno życie, którego wątkiem zasadniczym jest ślepota. Widziana zarówno fizycznie, realnie, jak i metaforycznie.
Jak mówią sami twórcy, jest to „metaforyczny musical z elementami stand-upu, spektakl, który mimo swojej dramatyczności jest bardzo krzepiący”.

„Dlaczego nie zostałam wuefistką, jak chciał mój tata” Premiera 16 lutego o godzinie 19:00 na Scenie na Strychu, kolejny spektakl 17 lutego.

Scena Inicjatyw Aktorskich, monodram Magdy Biegańskiej. Magda Biegańska to jedna z najbardziej utytułowanych artystek Drużyny Modrzejewskiej. Ma na koncie ponad pół setki ról teatralnych (i kilkadziesiąt w filmach i serialach), za które zdobyła prestiżowe nagrody – m.in. na Targach Nowej Dramaturgii w Radomiu, Opolskich Konfrontacjach Teatralnych, Festiwalu Arcydzieł w Rzeszowie. Osiągnąwszy artystyczną dojrzałość, aktorka postanowiła... wpuścić publiczność do swojej garderoby i zwierzyć się z tego, jak to jest grać w teatrze, a jednocześnie „normalnie żyć” - albo przynajmniej próbować. Przygotowując się do wyjścia na scenę, Magda opowiada o tym, jakie przeżycia ją ukształtowały, co wpływa na jej sztukę i pozwala zachować równowagę pomiędzy teatrem a „realnym życiem” - albo w tej równowadze przeszkadza. Mówi o postaciach, które grała i których cząstka została w niej, budując nową, hybrydyczną osobowość. Wydaje się szczera i bezpretensjonalna... ale może to tylko kolejna maska, którą zakłada czy to wbrew sobie, czy też nawet nie mając świadomości, że to robi?

„Wodewil Liegnitz albo ostatnia noc Republiki Weimarskiej” Spektakle: 21, 22, 23, 24, 25, 27, 29 lutego.

Podróż do roku 1933. W prowincjonalnym mieście Liegnitz działa wówczas teatrzyk wodewilowy „Pałac Walhalla”. Działa z trudem, bo repertuar trąci myszką, publiczność nie dopisuje, a w kasie pustki. Pewnego dnia w tym podupadającym przybytku pojawiają się – zupełnie niespodziewanie – gwiazdy berlińskiego kabaretu, co jest jak wybuch wulkanu. W gąszczu ambicji, pretensji i zaszłości zaczynają się dziać rzeczy tajemnicze i niepokojące. Na dodatek codzienność staje się coraz bardziej mroczna – do drzwi puka rosnąca w siłę hitlerowska rewolucja...

Bilety na spektakle dostępne są w kasie teatru oraz online.

Lutowy repertuar Teatru im. Modrzejewskiej
Foto: materiały prasowe