Obejrzymy opowieść o wyprawie ptaków w poszukiwaniu ich nieśmiertelnego króla, feniksa Simurga, którego nigdy nie widziały, a którego istnienie jest objawioną tajemnicą. Początkowo niechętne i przejęte strachem przed nieznanym, a także przed spodziewanymi trudami podróży, ptaki ulegną jednak namowom charyzmatycznego przywódcy. Ruszą w podróż. Przelecą ponad pustynią i siedmioma dolinami, stawiając czoła wielu niebezpieczeństwom. Po drodze spotkają ludzi z ich historiami i elementarnymi pytaniami o życie i śmierć, siłę i słabość, jasność i ciemność, dobro i zło, drogę i cel, o początek i koniec. Nie wszystkie sprostają trudom wyprawy. Te, które dotrą do kresu podróży, czeka zaskakujący finał.

Ptaki pojawiają się w tej alegorycznej opowieści nieprzypadkowo. Od starożytności są symbolem świętości i duszy ludzkiej, która po śmierci ulatuje z ciała (dlatego anioły przedstawiano jako uskrzydlone postacie). W wielu kulturach uważane były za pośredników, tak fizycznych jak i duchowych, między światem ludzi a niebiosami. Dzięki swojej różnorodności symbolizowały najróżniejsze z ludzkich cech i zachowań.

- Ptasia wyprawa to metaforyczny obraz ludzkiego życia, od początku do końca. Dotkniemy tajemnicy narodzin i śmierci, przywołamy mądrość starych mitów, wejdziemy w metafizyczny świat dociekania prawdy o życiu. I chociaż przesłanie tej opowieści jest uniwersalne, to w oczywisty sposób znaczymy go swoim środkowoeuropejskim doświadczeniem. Tekst daje nadzieję, że życie - choć pełne lęków, cierpienia i doświadczeń - ma sens, choć niełatwo to pojąć w obliczu nieuchronności śmierci – objaśnia słowacki reżyser spektaklu Ondrej Spišák.

Tekst to baśniowa adaptacja staroperskiego poematu, której 36 lat temu dokonali Peter Brook, brytyjska legenda współczesnego teatru światowego, oraz trzykrotnie nominowany do filmowego Oscara francuski scenarzysta Jean-Claude Carrière. Klimat legnickiej inscenizacji, zespołowej kreacji aktorskiej z elementami tańca i pantomimy, silnie naznaczony jest muzyką, w tym aktorskimi wokalizami i wykonywanymi na żywo partiami granymi na unikatowych instrumentach. Takich jak odtworzony na potrzeby przedstawienia turecki yaybahar, misa tybetańska, wydające dźwięki rurki z PCV. Na scenie obecna jest także dwójka instrumentalistów (wiolonczela i flet). Widzom przyzwyczajonym do realistycznych, często balladowych legnickich potyczek scenicznych z historią i współczesnością, zafundowano tym razem wycieczkę w świat pełen metafor i symboli rzucając przy tym wyzwanie ich wiedzy, doświadczeniu, wrażliwości i wyobraźni.

Widzieli, ocenili, napisali:

Joanna Michalak, Puls Regionu: Czegoś podobnego legnicka publiczność dawno nie widziała. Tutaj wszystko równoprawnie ze sobą współgra. Żaden z elementów nie pozostaje w cieniu drugiego. Nie ma tła, drugoplanowych sytuacji. Role muzyki, scenografii i ruchu scenicznego są równie ważne, co reżysera i aktorów. Wszystko łączy się w nierozerwalną całość. Stąd tak silne reakcje widzów – po niektórych policzkach płynęły wręcz łzy wzruszenia.

Magda Piekarska, Gazeta Wyborcza: Prostota w połączeniu z precyzją gry zespołowej daje ujmujące wrażenie - w pamięci zostaje miłosna akrobatyka w wykonaniu Pawła Palcata i Katarzyny Dworak czy ptasie homoseksualne stadło tworzone przez Pawła Wolaka i Alberta Pyśka. Jednocześnie zamierzona skromność scenografii i umiar w operowaniu środkami aktorskimi wydobywa z baśniowej narracji moc metafory, pozwalającej na interpretację tej opowieści na wielu poziomach.

Spektakle na dużej Scenie Gadzickiego w sobotę i niedzielę 14 I 15 marca o godz. 19.00. Bilet 28 zł (ulgowy 17 zł). Przedpołudniowe przedstawienia o godz. 11.00 w środę, czwartek i piątek (11-13 marca).